Toch weer Amerika, en wéér Alaska.- De voorbereidingen

Ieder jaar wanneer we terugkeren uit de USA weten we al wat de bestemming zal zijn van het komende jaar: de USA! Toen we vorig jaar terugkwamen uit The Great Lake area wisten we het echter nog niet zo zeker dat we weer terug wilden naar de VS. Misschien werd het tijd voor iets anders? The Great Lakes was een stuk minder spectaculair dan onze andere rondreizen en dat Esmée zo goed als niet kon lopen was natuurlijk ook zeer beperkend in hetgeen we hebben gezien en gedaan.
Maar als we aan Alaska terugdenken,.... dan worden we zo blij. Ergens in maart besloten we dan ook: we gaan weer naar Alaska. We boekten een vlucht (business class zit er dit jaar niet in, maar wel een comfortabele tussenklasse) en reserveerden een auto en gingen over tot de orde van de dag. Kortom we hadden het veel te druk om ons goed voor te bereiden. Dan is het wel een geluk dat we al 2 x eerder in Alaska geweest zijn en weten wat we wel/niet willen zien. Maar toen we ons dit weekend -3 weken voor vertrek- verdiepten in de Artic Circle

werd ons plan toch wat in de war gegooid. De weg daarna toe is een dirt-road die je niet met een huurauto mag begaan. Gezien de vele lekke banden die daar gereden worden zijn we dat ook echt niet van plan. Maar voor 1 dag autohuur betaal je $249 en voor 2 dagen $219 euro p/d. Aangezien je niet in 1 dag op en neer kan worden het er (minimaal) twee. Een overnachting in Coldfoot kost $ 219 per nacht, natuurlijk excl tax. Alsof je een emmer leeggooit. En dan te bedenken dat je een rit hebt die wel super is, maar uiteindelijk gaat naar een bordje met Artic Circle (want er is echt niets te doen) heeft ons toch doen besluiten om dat deel maar te skippen. Dan maar geen poolcirkel. Maar wat dan wel? We kijken op de kaart en krijgen zin om naar Kodiak-eiland te gaan: een beren walhalla. We zien het boottripje daarnaar toe al voor ons, tot we op internet gaan zoeken ontdekken dat er 1 x per 10 dagen een boot komt. Oeps. O,ja, in Alaska gaat alles per vliegtuig. En jawel hoor, je kunt dagelijks van Anchorage en Fairbaks naar Kodiak vliegen. We boeken een hotel dat we kosteloos kunnen annuleren, dat geeft ons tijd om eea uit te zoeken.

We willen eerst overnachtingen vastleggen in Anchorage en Denali N.P. Vooral in Denali is het bijna allemaal al vol. Maar we vinden een RV met cabins die nog plaats heeft. Voor de eerste overnachtingen in Anchorage en Fairbanks boeken we via AirBnB. Wat een uitkomst! In Alaska zijn er maar weinig motels, hotels en Bed & Breakfast maar met de komst van AirBnB zijn gelukkig de accomodatie mogelijkheden toegenomen. Onze eisen zijn eenvoudig: goede reviews, eigen ingang/huisje, met veranda en BBQ. We hebben geluk, want hetgeen wij kiezen is nog vrij en bijna direct krijgen we een bevestiging. Hierdoor komen we ook wat in de vakantiemodus en dat helpt met het voorbereiden, want de tijd begint te dringen.
We "moeten" ook nog wat voorbereidingen doen voor de website. Al een paar jaar wil ik eigenlijk een banner met foto's aan een waslijn, ik was dan ook heel bij toen ik in april hier een voorbeeld van vond. Maar hoe krijg je dan die foto's er netjes in? Via het forum van een boerderij-spelletje was er iemand die wel wilde helpen en daardoor hadden we binnen no-time deze mooie banner met daarin foto's van de eerdere reizen naar Alaska.
Dan bedenken we ook nog dat we wel een geocache event in Anchorage willen organiseren en we zijn net binnen de aanvraag-termijn en daarmee is ook dat geregeld. Het gaat helemaal goed komen met onze vakantie
Bij het teruglezen van onze verslagen uit 2013 en 2014 bemerken we dat we bij terugkomst in Nederland -en dus goede internet- niet meer alle foto's hebben geplaatst. Doen we in het najaar wel, en we nemen ons plechtig voor om dit jaar wel alles goed bij te werken.

Voorbereiding 2; 5 juli – 20 juli 2017

Een kleine week voor vertrek en we hebben eigenlijk nog weinig geregeld. Geen vaste route, op de eerste 3 nachten na geen bedjes voor de nacht, geen activiteiten die we gaan ondernemen. We hebben tot nu toe nog nooit zo weinig aan voorbereiding gedaan. Misschien dachten we dat we Alaska al voldoende kenden om zonder voorbereiding te kunnen? Hadden we het gewoon te druk met andere dingen? Hoe dan ook, we kwamen er maar niet aan toe. Doordat we al twee keer eerder zijn geweest weten we wel wat basiszaken: accomodaties zijn er weinig, je regelt die dus ook niet zomaar op de dag zelf, zoals in het overige deel van de USA. Alaska is wel een hele grote staat, er is maar een klein deel echt bewoon- en begaanbaar, en er is één hoofd weg in de vorm van een soort van 8. Als we niet helemaal het zelfde willen doen als de voorgaande jaren - en dat is het geval- moeten we dus gebruik gaan maken van de boot of binnenlandse vluchten. We begonnen dus met het idee om naar de poolcirkel te gaan of zelfs helemaal door naar Prudhoe Bay, wat was afgevallen omdat meer dan een hele dag in de auto te zitten alleen voor de foto bij het bordje van de poolcirkel iets teveel van het goede is.

We denken over een vliegtuigtripje naar Barrows, het noordelijkst gelegen dorp van AK. Maar wat willen we daar dan gaan doen? Natuurlijk IJsberen in het wild bekijken, als die er ’s zomers zijn. Hoewel, die beesten wil je eigenlijk helemaal niet echt van dichtbij tegenkomen, brrr. Het idee werd onderzocht maar de combinatie van vluchtdagen, vluchttijden én accommodatie maakte dat het geen levensvatbaar plan kon werd. Daarna dachten we erover om naar Katmai eiland te gaan om beren te spotten, dus legden we alvast een bedje op het eiland vast voor 3 nachten. Toen het vervoer: kunnen we er met de boot naartoe of beter met een vliegtuigje? Boot gaat zo onregelmatig en minimaal dat dat geen optie was, dan maar vliegen met een lijndienst. Het was een optie, maar hoe doe je dat zonder auto op dat eiland? Auto-huren? Ook dit plan heeft het niet gehaald en de overnachtingen werden geannuleerd. Dan met de ferry naar plaatsen als Cordova of Sitka? Geen goede verbindingen in de periode dat we kunnen, of gewoon al vol: kortom te laat gereserveerd. Valt dus ook af. We bedenken dus andere dingen en een route die erbij past. En we ontdekken de mogelijkheden van AirBnB ook in de meer afgelegen plaatsen, gelukkig maar, want de hotels en gewone B&B’s zijn schaars, vol en met prijzen van ruim boven de 150 euro tamelijk aan de prijs. Dus eerst maar eens de route goed bekeken. Paar dagen Anchorage, dan via Talkeetna, naar Denali en Fairbanks en dan verder? Het laatste weekend voor vertrek zitten we steeds samen achter de computer, tussen de boeken en folders, onderdak regelen en de route verder te plannen. De laatste paar overnachtingen worden zelfs op de dag voor vertrek vastgelegd. Tja, Alaska is echt geen vakantiebestemming om op de bonnefooi naartoe te gaan, weten we uit ervaring. En het was misschien wat last-minute: maar we zijn voorbereid!

Dag 1; 20 juli 2017. Etten-Leur – Brussel – Londen Heathrow – Seattle – Anchorage

Om 02.20 liep de wekker af en veertig minuten later zaten we in de auto onderweg naar Zaventem. Vlak voor we weggingen barstte er nog even een onweersbuitje met felle regen los, maar eenmaal op weg werd het snel beter. De parkeerplaats was snel gevonden en de shuttlebus bracht ons prima op tijd bij de luchthaven. Reizen is altijd tijdrovend en vermoeiend, zeker als je ook nog eens twee overstappen hebt. Eerst London en later ook Seattle. Gelukkig was de aansluiting in beide steden geen probleem, hoewel we in Londen wel een uur moesten wachten voordat het vliegtuig van de landingsbaan weg kon. Een zekering van de airco was kapot en dan moet dat eerst gerepareerd worden. De piloot verzekerde ons dat de uiteindelijke aankomsttijd in Seattle ongeveer gelijk zou blijven en dat bleek wonder boven wonder ook zo te zijn.

De vlucht van London naar Seattle was rustig, hoewel er wel werd aangekondigd dat de bediening te lijden kon hebben onder een stiptheidsactie van het cabinepersoneel. “Het kon dus soms wat langer duren”, werd aangekondigd. Er was maar één momentje dat we dat gemerkt hebben. Toen Jos nog een glaasje Jack Daniels wilde, kwam dat steeds maar niet, ondanks dat de steward bij langslopen steeds beloofde het te brengen. Bij de derde keer grapte Jos dat het wel een dubbele borrel mocht worden en de steward antwoordde dat het wel een driedubbele mocht zijn. Tot onze verbazing kwam hij daarna inderdaad met drie miniatuurflesjes JD afzetten. De service was dus best oké, de kwaliteit van het voedsel liet wel wat te wensen over.

Biefstukjes erg “well done”, en de groenten “slightly over-cooked”. Maar ach, weggespoeld met water, wijn en bourbon, slaap je daarna toch wel makkelijk in. We ontdekten de chat-functie op het entertainmentsysteem. Ook leuk als je naast elkaar zit. Jos bleef nog wat film kijken (Fences, Gold en Get Out) en Esmée zocht dromenland op. In Seattle was de immigration niet al te vervelend, duurde het wachten binnen de aanvaardbaarheidsgrenzen – de koffers waren snel gevonden en weer ingecheckt – en de vlucht naar Anchorage had een half uur vertraging zodat we nog een sandwich en salade konden nuttigen bij Pret A Manger. Op zo’n reisdag ben je altijd een beetje uit je ritme, dus welke tijd houd je aan voor welke maaltijd…? De trip naar Anchorage verliep vlotjes, al moesten we moeite doen om een praatgrage mevrouw uit Wasilla zachtjes duidelijk te maken dat we ook onze eigen dingetjes wilden doen. We wisten binnen no time alles van haar. Een verhaal schrijven op de laptop helpt! Toen Esmée na een stoelwissel naast haar kwam te zitten, kreeg die alle verhalen nogmaals te horen, inclusief familiekiekjes en foto’s van huis en haard. Gelukkig duurt de vlucht dan maar drieënhalf uur maar is dan nog veel te lang.

Op de luchthaven van Anchorage verloopt alles vlotjes en krijgen we bij Herzt een zivergrijze Dodge Journey SLT AWD (7-zitter, 2, 4 liter, 173 PK). De weg naar Eileen is snel gevonden en met de ontvangen code kunnen we ons tijdelijke “home” betreden. Het is zelfs nog ruimer dan we op basis van de foto’s fantaseerden. Onze gastvrouw en –heer, Aileen en Ryan, blijken leuke, vlotte, gastvrije, makkelijke en servicegerichte dertigers die sinds een maand hun onderverdieping verhuren. Nog snel even langs Fred Mayers supermarkt – en super is hier een passend begrip – om wat noodzakelijke boodschapjes te doen en een snelle hap bij Tastee Freez om in het dagelijkse etensritme te komen. Dan is het na 28 uur non-stop, tijd voor een slaapje.

Dag 2: vrijdag 21 juli 2017. Anchorage (35 mijl)

Uiteraard zijn we zo’n eerste vakantiedag vroeg wakker. Ons ritme is nog niet gesynchroniseerd met de omgeving. Geeft, niks komt vanzelf en als we vandaag vooral veel buiten zijn en bewegen, gaat het acclimatiseren makkelijker. Moet vandaag geen probleem zijn, want de zon schijnt en de weersverwachting is goed, droog met af en toe en wolkje. We doen eerst wat boodschappen, een mens moet onderweg ook wat eten en drinken als je de “bush” intrekt. In de winkel willen we natuurlijk muggen- en berenspray. We staan bij de toonbank en moeten nog even wachten tot enkele eerdere klanten geholpen zijn. Dan ontdekt Esmée dat we niet hoeven te wachten omdat de benodigde antiberenspray voorverpakt in een schap staat. Als ik er aan kom lopen en een verpakking bekijk staat er plots een man naast ons. We denken nog dat we nu een verkooppraatje zullen krijgen, maar niets van dat alles. Hij is een Argentijn die ons meldt dat hij nog een bus berenspray heeft en morgen met zijn gezin naar huis gaat. Als we willen kunnen we zijn berenspray krijgen, hij heeft er niets meer aan en kan het niet meenemen. Vriendelijk aanbod en even meelopen naar zijn camper levert ons een gratis bus berenspray op, plus instructie. Van geld wil hij niets weten en wenst ons dat we hem niet hoeven gebruiken. We beloven dat we de bus aan volgende toeristen zullen doorgeven.

We hebben plannen om richting Flat Top Mountain te gaan. Flat Top Mountain in Chugach State Park, is een populaire trail in de buurt van Anchorage. Vanaf de Glen Alps Trailhead Parking is die te bereiken. Vandaaruit is er een korte trail die je naar een uitzichtpunt boven de stad brengt en vanaf diezelfde parking kun je ook naar de top van Flat Top Mountain wandelen. De hike is omschreven als pittig omdat er stukken in zitten die tamelijk steil zijn. Vooral het laatste stuk naar de top is pittig, volgens de beschrijving gaat het bijna verticaal. Nu zijn we geen geweldige klimmers, maar we hebben eerder meegemaakt dat een Amerikaanse omschrijving iets te flatteus was. We gaan dus gewoon kijken en wandelen omhoog. Oké, het eerste stukje is pittig omhoog wandelen, maar het wegdek is egaal met een redelijke hellingshoek. Daarna komt er een wat vlakker stukje dat rond een flinke heuvel loopt. De geoefende klimmers gaan er dwars overheen, maar dat is aan ons niet echt besteed. Dan een stuk met wat kunstmatige treden en meer gravel en stenen. Ook die trotseren we tot aan een eerste uitkijkpunt. We pauzeren even en bekijken de rest van de route, voor zover we die kunnen zien. En jawel, het laatste stuk is echt bijna verticaal, de klimmer hebben handen en voeten nodig om naar boven te komen. Jos heeft wat last van zijn evenwicht, mogelijk de gevolgen van de jetlag, en we besluiten dat we de weg naar de top vandaag niet gaan volbrengen. We klimmen voorzichtig terug – pakken onderweg nog een cache – en wandelen richting uitzichtpunt bij Glen Alps. Een mooi uitzichtpunt over de stad Anchorage die in de zon baadt. Ook daar ligt een cache op ons te wachten.

We besluiten terug naar Anchorage stad te rijden omdat we daar een geocache event hebben georganiseerd; “Meet the Dutchies (again)”. Er zijn twee inschrijvingen en een paar notes dat ze er graag bij wilden zijn omdat ze ons nog kennen, maar andere verplichtingen hebben. We weten inmiddels dat er een groot event is georganiseerd in Eklutna waar mensen drie dagen blijven overnachten. Tja, zo gaat dat soms. We drinken tevoren nog even een biertje op een zonnig terras.

We hebben de menukaart nog even bestudeerd en er zijn wijnen bij van boven de $ 300 en $ 400. Wij houden het bij een happy hour biertje van $ 7 voor 22 oz (ruim 0,65 liter). Alaskan White voor Esmée en een Alaskan Amber voor Jos. Als Jos een fotootje maakt van de wijnprijzen weet onze telefoon ons precies te vertellen bij welk restaurant we zitten; big brother! We wandelen cachend terug naar het eventterrein en ontmoeten daar onze gasten, de zoon van Tom (kennen we van de vorige keer) en zijn twee dochters. De andere bezoekers blijven weg. Dus na een half uurtje gaan we een hapje eten bij TGI Fridays, Nacho’s to share vooraf en een lekkere salade voor de broodnodige vitamientjes. Als we thuiskomen vallen we subiet in slaap. Jetlag zullen we maar denken.

Dag 3: zaterdag 22 juli 2017. Anchorage (25 mijl)

Hoewel we vroeg wakker zijn, komen we maar langzaam op gang. We fixen ons eigen ontbijtje met heerlijke kwark en cereals. Kopje thee erbij en langzaam bijkomen van een toch wel inspannende dag na onze reis. We plannen voor vandaag wat caches rondom Anchorage en ons oog valt op Kincaid Park, waar wel het een en ander aan caches ligt. Kincaid Park is een landschapspark van 1400 ha bos. Het is een glooiend terrein aan de zuidkant van het vliegveld.

Bij de parkeerplaats staat dat er soms beren zijn en dat het park het domein is van Moose. We merken dat iedereen die er loopt berenbellen meeheeft en een fles berenspray. Wij doen braaf mee, maar toch loop je dan een stuk minder ontspannen door de omgeving. We vinden slechts één cache en merken dat je voor de anderen wel erg door de meterhoge brandnetels of berenklauwachtige planten moet “waden”. Als we dan ook nog een waarschuwing krijgen dat het broedseizoen is van de Moose, dus dat we moeten oppassen, hebben we het wel gezien. We wandelen terug naar de parkeerplaats.

We besluiten bij Bay Shore area nog wat caches te zoeken, maar ook daar blijken we toch niet onze dag te hebben. We vinden hooguit de helft van wat we zoeken. Tijdens een wandeling rond het meer op een echte Amerikaanse boardwalk, stuitten we plots op een gezellige uitstalling van witte stoeltjes op een grasveldje aan het water. En voor we het weten zijn we getuige van een romantisch tafereeltje waarbij de bruidegom die staat te wachten zijn bruid voor het eerst in haar bruidsjurk ziet. Hij in een saai grijs pinguïnpak, zij in een stralend witte strapless jurk met voile, geëscorteerd door vier in zalmroze jurken geklede volwassen bruidsmeisjes met bijbehorende boeketten. Moeder, of schoonmoeder, staat vanaf het balkon van een nabijgelegen villa te regisseren. Twee fotografen klikken er lustig op los en dirigeren de bruid en haar gevolg naar een mooi plekje voor de foto’s. Wij wandelen rustig door. Misschien zijn we nog niet helemaal gewend aan de Alaskaanse manier van caches verstoppen, of we zijn gewoon niet in vorm. We vinden geen caches, of niet eens de goede route ernaartoe. Hoe dan ook, we houden het voor vandaag voor gezien en besluiten bij Starbucks koffie te drinken. De TomTom brengt ons erheen, maar het kost ons zelfs moeite om te ontdekken waar de koffietent is. Blijkt hij gehuisvest te zijn in een supermarkt, zoals in Amerika nogal eens te doen gebruikelijk is, allen ontbrak het bekende logo aan de buitenkant. We rijden terug naar ons huisje en drinken nog even een biertje in de tuin.

Dan nog snel de voorbereidingen treffen voor morgen en een hapje eten bij Applebees (Your neighbourhood restaurant & grill). Het is al met al een heel rustig begin van de vakantie. We pakken de koffers voor morgen alvast in. We moeten vroeg weg om op tijd in Palmer te zijn voor een tour naar de Knik Glacier. Volgens de reviews op tripadvisor moet het een onvergetelijke ervaring worden.

Dag 4: zondag 23 juli 2017. Anchorage – Knik Glacier –Talkeetna (164 mijl).

Vandaag zijn we bijtijds uit bed omdat we al om 10:00 uur bij de Knik Glacier in Palmer moeten zijn. Na het ontbijt pakken we voor het eerst de auto in proberen alles een plaatsje te geven. Iedere auto is anders en dus moeten we iedere jaar weer een andere manier vinden om alles een plaatsje te geven. Waar liggen de koffers en de schoenentas, waar komt de koelbox, waar plaats je bij voorkeur het lunchpakket voor vandaag etc. We hebben de derde zit-rij al neergeklapt, de tweede zit-rij naar voren gebracht en proberen eerst maar eens alles een plaatsje te geven. Het lukt ons redelijk. De komende dagen zal de definitieve indeling wel ontstaan. We rijden op het gemak naar Palmer, het is nog rustig onderweg. Opvallend dat alle wegen in AK gewoon door het centrum van de steden leiden, vierbaans of niet. Gewoon verkeerslichten erop en iedereen houdt zich netjes aan de snelheid. Als we bij de Knik Glacier Tours aankomen zijn we de eerste passagiers. Dat blijft zo tot de vertrektijd, terwijl iedereen wordt verzocht ruim een kwartier van tevoren aanwezig te zijn. Op vertrektijd komen alle andere passagiers ongeveer tegelijk aan. Het is een groep van 14 personen, die elkaar blijkbaar al kennen. Ze hebben allemaal in de nabijgelegen Lodge overnacht. Als ze er zijn worden we zonder veel voorbereiding in twee gereviseerde legertrucks geladen. Blijkbaar heeft het leger ze behoorlijk gerenoveerd alvorens ze aan particulieren te verkopen, motoren gereviseerd, automatische versnelling ingebouwd, zelf-herstellend bandensysteem aangebracht en nog een paar dingen. Trucks die ruim $ 100.000 hebben gekost werden uiteindelijk voor iets boven de $ 10.000 verkocht.

Ze voldoen prima voor de rit die wij moeten maken. Een beetje door de bush, enkele stukje door het water van een rivier en hier en daar een heuveltje. Het grootste stuk gaat door een gebied waar duizenden jaren geleden de gletsjer doorheen kwam. We krijgen uitgelegd dat in deze vallei een eigen klimaat heerst door de oostelijke wind die vanaf Wrangler St Elias waait. Het regent er bijna niet en de sneeuwval blijft beperkt tot enkele cm in tegenstelling tot de rest van AK waar ’s-winters soms vele meters vallen. Het enige wat er groeit zijn wat schrielige boompjes, die er toch al mogelijk honderden jaren staan en een soort wollig plantje, dat alleen daar en in Wrangel St Elias groeit. Na de truckrit worden we in drie bootjes geladen, een propellerboot, en twee sloepen, een Zodiac en een wat meer overkapt bootje. Wij willen uiteraard de zodiac.

Met een flinke snelheid varen we richting de voet van de gletsjer (hier heet dat de teen, the toe of the glacier). Een prachtig gezicht over het smeltende ijs. Een deel lijkt blauwig van kleur, dat is blijkbaar net afgebroken. De rest varieert van wit tot bijna zwart, waar het gruis van de bergen de gletsjer heeft bedekt. We gaan aan land en mogen daar een tijdje rondwandelen bij de gletsjer.

Wij proberen een cache te vinden die daar moet liggen, maar de begroeiing werkt niet mee. Dan komt Randy, een van de gidsen, die wel mee wil helpen zoeken. Samen met Jos baant hij zich een weg dwars door de struiken, tussen smalle boompjes door en over stenige heuveltjes en langs steengruis hellinkjes. We komen wel bij het terrein van de cache, maar vinden hem niet. We hebben ook niet veel tijd, want we moeten weer terug naar de groep. Ondanks de inspanning geen cache vandaag. Dan terug met boot en legertruck naar het basiskamp, waar we afscheid nemen van Tom, Randy en de groep. We rijden naar Wasilla, waar we even stoppen bij de grootste Walmart van de US voor wat inkopen en een paar hiking poles. En natuurlijk even bij Starbucks voor een koffie. Daarna rijden we door over de Park Highway naar Talkeetna, waar we een blokhut hebben gehuurd. Talkeetna was vroeger het hoofdkwartier van de American Railroad in AK. Tegenwoordig is Talkeetna vooral bekend van het feit dat in 1997 de kat Stubbs werd verkozen tot burgemeester van het stadje Talkeetna uit ontevredenheid over de plaatselijke politici. Sindsdien is deze kat een toeristische trekpleister.

Bij aankomst blijkt dat we welkom worden geheten door een bordje bij de blokhut met onze naam. We wandelen nog even door Talkeetna en merken dat ook hier de vercommercialisering heeft toegeslagen. Talkeetna is een moderne toeristische magneet, met meer en meer toeristische winkels en horeca. We drinken een lokaal biertje en eten een hapje op het terras bij een van de lokale restaurants/ brewery; geen speciale vermelding waard! Terug bij ons tijdelijke huis, kruipen we vroeg onder de wol.

Dag 5: maandag 24 juli 2017. Talkeetna - Denali (171 mijl)

Vandaag een rustige reisdag. We verlaten Talkeetna en gaan naar ons onderkomen bij Denali National Park. Maar niet voordat we nog een laatste rondje door het dorp wandelen.

Om de kou en duisternis buiten te houden, staat Talkeetna de hele maand december in het teken van het winterfest. Overal in de stad worden lichtjes opgehangen en het hoogtepunt is een bal. Er wordt ook een ‘Wilderness Women Contest’ gehouden: een wedstijd voor single 21+ vrouwen. Zij demonstreren hun vaardigheden in visvangen, dieren schieten en andere activiteiten die nodig zijn om de wildernis te overleven. Het is vast een hele happening, maar daar is op deze zomerse dag niets van te merken. Waar het dorp gisteravond nog wat gezellig vertier uitstraalde, is het nu een troosteloos straatbeeld. In verband met wegwerkzaamheden is de route naar de cache afgesloten, we gaan dus lekker toeristisch alle souvenirwinkeltjes af. Jos heeft hier een gruwelijke hekel aan, en Esmée vindt het eigenlijk wel erg leuk om al die prullaria te bekijken en vast te houden, en dan natuurlijk niets te kopen.Daarna verlaten we het dorp om in het nabijgelegen recreatiegebied van het X, Y- lake te wandelen en te cachen. In Nederland liggen caches hooguit 5 meter van het pad af, in Alaska niet. 20 meter is hier veel gebruikelijker en dus gaan we, gewapend met berenbel en berenspray, de bossen in. (Bijna) keer op keer zonder resultaat.

We balen ervan dat we zoveel caches niet vinden, maar in dit gebied waar je om de haveklap wordt gewaarschuwd voor beren-activiteit is langdurig zoeken (en dus alles om je heen vergeten) ook niet echt een optie. Gelukkig vinden we er ook een paar en eentje zelfs in de buurt van een langsplaats van watervliegtuigjes. We rijden richting Highway 3, beter bekend als de Park Highway, waar op de kruising een benzinepomp, het visitor center en een Subway-broodjeszaak is. We eten een foot-long broodje van de dag en vervolgen de weg. Dit is niet het mooiste deel van Alaska: een hele rustige vierbaansweg langs heel veel dennenbomen.

We zijn blij als we een koffietentje zien waar we wat cafeïne tot ons kunnen nemen. Ondertussen is het zachtjes gaan regenen. Schijnbaar denkt niet iedereen er zo over want de enkele auto die langs komt, rijdt gewoon door.

Het weer wordt weer beter en we stoppen nog even bij een loop trail, die blijkbaar net is aangelegd. Leuke educatieve trail, waar je iets leert over giftige en niet giftige planten die erg op elkaar lijken, over hoe kikkers de winter in Alaska overleven (water in het lichaam wordt omgezet in suiker en het hart stopt tot het voorjaar om dan weer te gaan kloppen) en we leren iets over veenachtige grodnstructuren. Met ons staan er nog twee auto’s en gezien het geasfalteerde weggetje omhoog, vraag je je af of deze investering verantwoord is geweest. Het is gelukkig niet aan ons om dat te beoordelen. Ons onderkomen voor de komende twee nachten is “Denali RV en Motel” een mijl of 5 voorbij Denali. Grond is hier vast duur, want de RV’s staan super dicht op elkaar en dan heeft iedere plekje ook nog zijn eigen picknicktafel voor de deur. Hoewel wij natuurlijk de alleraardigste mensen zijn, lukt het ons om nog geen 2 minuten nadat we uitgestapt zijn een boze buurvrouw te hebben. Ze vindt dat we onze auto te dicht tegen die van hun hebben geparkeerd, en ze moet morgenvroeg weg. Jos legt uit dat we even de spullen uit willen laden en dan de auto zullen verzetten. Met een zuurgezicht stemt ze toe, maar loopt weg om nog geen 2 minuten later met de campingeigenaar terug te komen. Die snapt ook niet wat het probleem is, dus niets aan de hand. Mevrouw claimt dat ze morgenvroeg wil vertrekken, dus dat ze alle ruimte nodig hebben. De andere dag zal blijken dat wij ruimschoots voor deze humeurige oude mensen vertrokken zullen zijn. Gelukkig is het allemaal maar voor één nachtje. Wij vullen ons buikje met broodjes pastrami met kaas, popcorn uit de microwave en chips. Biertje erbij, niks mis mee na zo’n dag reizen. We kijken nog even naar de Trump-soap op tv. "Obama-care must be repealed and replaced". Zijn speech bij de boy scouts was een en al politiek in plaats van bemoediging voor de jongelui. Men spreekt er schande van. Wij zien het gelaten aan en besluiten vroeg onder wol te kruipen; we zijn iedere morgen weer vroeg wakker.

Dag 6: dinsdag 25 juli 2017: Denali National Park (57 mijl)

Ook vandaag weer vroeg wakker. Ruim voor onze buren, die vroeg zoden vertrekken. Volgens ons liggen ze nog op één oor als wij al van het terrein van het RV-camp en motel vertrekken richting Denali. Als we wegrijden valt de regen me bakken uit de hemel en met dit weer zullen we zeker niet ver het nationale park binnengaan. Als we bij het park aankomen is de regen gestopt en komt er zelfs een zwak zonnetje tevoorschijn. Misschien waren we toch nog niet helemaal wakker bij vertrek, blijkt even later als we bij het visitor center van Denali NP komen. We hebben geen enkel fototoestel of videocamera bij ons. Hoe willen we alle wild life dan gaan vastleggen? Alleen met de smartphone? En we hebben ook nog geen bus gereserveerd om ver het Denali NP in te gaan. Bij de balie zien we dat we – als we eerst de fotocamera gaan halen - we op zijn vroegst om 11:30 uur mee zouden kunnen en dat is eigenlijk geen optie; veel te laat voor een acht uur durende bustocht vv. We maken wat foto's bij het visitor center en ontmoeten alvast wat Denali-wildlife

Gelukkig zijn we al eerder in het park geweest, dat maakt het “balen-gevoel” iets minder. We hadden twee opties. Bij goed weer met de bus het park in en bij slecht weer alle toeristenwinkels in Denali bezoeken. Het is goed nog slecht weer, dus we maken een optie 3: we rijden zover als we mogen met de auto het park in en zullen onderweg enkele trails lopen om wat geocaches te vinden. Omdat we geen spectaculaire vergezichten verwachten en ook geen indrukwekkend wildlife, kunnen we met onze smartphones ook wel wat foto’s maken. We wandelen de loop trail langs de Salvage River, niet al te inspannend, maar wel leuk. Daarna lopen we bij het visitor center nog twee kleine trailtjes. Geeft toch het gevoel dat je goed bezig bent.

We rijden daarna naar Denali dorp om koffie te drinken en alle toeristische winkeltjes te bekijken. Ze lijken allemaal op elkaar en als het aan de Autoriteit Consument en Markt zou liggen zouden ze beboet worden wegens verboden prijsafspraken (misschien zijn ze zelfs wel allemaal van dezelfde eigenaar?). We vinden nog wat caches, waarvan een bij een van de resorts die bij de cruises horen. Princess en Holland America zijn de bekendste. Ze slepen hun passagiers door heel Alaska en stoppen ze dan in peperdure resorts voor de nacht (een nachtje voor meer dan $ 300,-). ’s-Avonds eten we bij Brewery 49th. Hier staat de filmbus van de film “Into the Wild”, het relaas van een tiener is Californië die genoeg heeft van het gezapige bestaan van hem en zijn familie. Hij trekt na enige omzwervingen naar Alaska, waar hij van plan is om 100 dagen in zijn eentje into the wild te verblijven. Terug naar de natuur en naar de basics. De 100 dagen worden gehaald, maar als hij terug wil versperren twee rivieren hem de weg. Toen hij in het najaar kwam waren het kabbelende stroompjes, in het voorjaar zijn het woeste rivieren die hij niet kan oversteken.

In zijn “wonder bus” overlijdt hij uiteindelijk aan het effect van het eten van giftige bessen. Een week later wordt hij dood gevonden in zijn bus. De bus waarin hij verbleef en overleed, staat nog steeds op dezelfde plek. De bus die gebruikt is voor de verfilming staat bij de 49th brewery. Je kan er ook een hapje eten. Zowel buiten als binnen maakt het een gezellige indruk. Volgens tripadvisor is dit de nummer 1 plek om te eten in Healy (een dorp van 3 straten). Dat willen we natuurlijk uitproberen. Volgens ons is de rating overdreven en het eten behoorlijk overprized. Wij zijn niet onder de indruk, zeker niet als het eten van Jos koud wordt opgediend, terwijl het van de barbecue moet komen. Ook de prijs-kwaliteit verhouding is wat ons betreft echt uit balans. Dus mocht je daar naar toe gaan, weest gewaarschuwd. Als we bij het motel aankomen is de WIFI offline, geen spelletje, geen weblog dus kruipen we ons mand in.

Dag 7: woensdag 26 juli 2017. Denali - Fairbanks (101 mijl)

We zijn al weer vroeg wakker. Doorgaans hebben we maar 2 a 3 nachten last van het tijdsverschil, dit jaar niet en liggen we om 6 uur al Township te spelen. Vandaag gaan we verder over de George Parks Highway naar Fairbanks. Met 33.000 inwoners de tweede stad van Alaska. We zijn er al twee keer eerder geweest en vonden het er prima vertoeven. We staan redelijk alleen in dat standpunt want in vele reisverslagen, maar ook deze vakantie, vernemen we dat je Fairbanks beter kunt mijden omdat het er vreselijk is. Het is voor ons in ieder geval een prima uitvalsbasis voor de Hot Springs en de route naar (Artic) Cirle.

Het is rustig op de weg. Er zijn een stuk of 4 kleine dorpen van maximaal 10 straten langs de route, dus ook dat biedt weinig vertier. Het enige roadhouse is ook buiten gebruik. Vergane glorie met de bekende borden waar je je hoofd in mag stoppen voor de foto.
Wel zien we een moose met jong. Het eerste wildlife van deze vakantie. We stoppen voor een koffie-break in Nenana.

De vorige keer dat we naar Alaska gingen zijn we hier ook gestopt. Toen waren er nog wat toeristen winkeltjes die het aangenaam maakten om een rondje te wandelen. Ook missen we nu de rekken met zalmen die hingen te drogen voor de sledehonden in de winter. Nu is er niets meer van te zien. Zouden de sledehonden dan geen gedroogde vis meer krijgen? Er is niets van het oude dorp over. Veel winkeltjes zijn definitief gesloten. Waar Talkeetna in de afgelopen 4 jaar zich positief heeft ontwikkeld, is Nenana bijna een ghost-town geworden. We nemen koffie met een stuk blueberry pie bij de Roughwoods Inn and Cafe. Toevallig ligt er ook nog een geocache voor de deur, dus weer een “smiley op de kaart”. Nenana is vooral bekend van de jaarlijks terugkerende Ice Classic. Iedereen kan voor $2,50 een lot kopen en de datum en tijd voorspellen wanneer in de lente het rivierijs zal breken en de rivier weer bevaarbaar wordt. Er wordt een driepoot op het ijs geplaatst die aan de klokkentoren wordt verbonden met een touw. Als het touw breekt, wordt de klok gestopt en degene die het dichtst bijzit krijgt de jackpot. Dit jaar hebben er 254.961 mensen meegedaan aan de weddenschap, 42 mensen hadden de juiste dag en tijd voorspeld en gingen er met $ 4600 per persoon vandoor. Van dit evenement zie je in het hele dorp nog affiches en de wedboeken, maar dat is dan ook eigenlijk het enige wat het dorp te bieden heeft.

We vervolgen onze route en lezen in de Mile Post over het kunstenaarsdorp Ester. We besluiten daar te stoppen voor een lunch, maar de enige eettent in dit dorp van een paar huizen is gesloten en ook de kunst valt bijna nergens te zien. Dan maar de laatste 6 mijl naar Fairbanks rijden waar we picknicken in het Pioneer Park. Toch wel handig als je ergens al vaker bent geweest, wat Jos herinnert zich de weg nog goed en rijdt er foutloos naar toe. Na de picknick zetten we koers richting onze AirBnB. We rijden een paar mijl de stad uit en komen dan op een verlaten weg tegen de helling uit waar ons huis voor de komende dagen staat. We zijn tijdelijk grootgrondbezitters van 7 ha.! De kans dat we hier een moose of een beer in de tuin aan zullen treffen, is zeker aanwezig. De eigenaar van de woning is bijna nooit thuis en daarom verhuurt hij het sinds kort. Het is allemaal redelijk informeel, alles wat in de koelkast, voorraadkast en vriezer staat, mogen we gebruiken. En alles wat je over hebt kun je voor de volgende gasten achterlaten. De brief van de eigenaar op tafel geeft aan dat er vers gevangen halibut in de vriezer ligt. Op het deck staat een BBQ dus rijden we naar de supermarkt om vlees. Jos mist het koken op vakantie altijd en is helemaal in zijn element dat hij nu kan BBQ-en. Binnen no time staan er twee lekkere steaks, wat worstjes en een zelf gemaakte salade op tafel. Glaasje wijn erbij en samen kijken we vanaf het deck uit over het landschap dat tot heel laat in de zon blijft liggen. Donker wordt het hier bijna niet.

Dag 8: donderdag 27 juli 2017. Fairbanks – Fort Knox - richting Circle (101 mijl)

We zijn weer vroeg wakker. Dat kan ook bijna niet anders in Fairbanks want je merkt goed dat je hier noordelijk zit. Tot 01.00 uur 's nachts is het licht, en om 4 uur is de zon weer op. Daartussen wordt het niet echt donker, wel goed schemerig.We zijn weer vroeg wakker. Dat kan ook bijna niet anders in Fairbanks want je merkt goed dat je hier noordelijk zit. Tot 01.00 uur 's nachts is het licht, en om 4 uur is de zon weer op. Daartussen wordt het niet echt donker, wel goed schemerig. We beginnen de dag rustig met even op het deck van onze tijdelijke woning te zitten. Voor ons is het deck van dit huis een van de beste plekken. Je kunt er rustig even zitten en uitkijken over de heuvels bij Ester vlak voor Fairbanks.

Als we op pad gaan willen we proberen een cache te vinden die nog niet gevonden is. Sommige Alaskanen hebben al wel een poging gedaan, maar tot nu toe zonder succes. De cache owner (CO) heeft nog even gecontroleerd en verzekerd dat de cache er echt nog ligt. Dus tijd voor ons om een poging te wagen. We wandelen door het bos naar de plek waar hij zou moeten liggen en door goed speurwerk van Esmée vinden we het kleinood eigenlijk heel snel. We zetten als eerste onze naam op het rolletje. Weer een first to find in Alaska. Dan rijden we op het gemak richting Circle over de The Steese Highway, een van de plaatsen waar de weg in AK eindigt. Uit beschrijvingen weten we dat je er niets te zoeken hebt, maar we zijn wel nieuwsgierig wat we tegen zullen komen. De weg is goed begaanbaar, ook in dit niemandsland worden er gewoon kilometers asfalt neergelegd. Niets geen dirt-road. Vandaag blijken we in mijnbouwgebied te komen. Eerst doen we een cache bij een van de pioniers van de mijnbouw in deze streek: Felix Pedro. Hij ging de heuvels in en vond goud, waarna velen hem volgden en probeerden hun fortuin te maken. Het speciale van het goud in deze streek is dat het in nuggets (klompjes) en grains (korrels) gevonden wordt. Het moet erg aan de oppervlakte liggen waardoor het door stroompjes en rivieren mee omlaag kan worden gevoerd. Op rustige plekken in de rivier wordt het goud afgezet en met goudpannen wordt het goud uit het zand van de rivier gezeefd. Er zijn riviertjes waar je rustig met je goudpan kan proberen wat goud te vinden.

Onderweg willen we wat koffiedrinken en we komen terecht bij een nagemaakt mijnwerkersdorpje met een hotel. Alleen is de tent dicht en staat zelfs te koop. Gelukkig hebben we een broodje van Subways meegenomen, dus we gebruiken hun terras om dat te nuttigen. Alles ligt er nog bij alsof de bewoners ieder moment terug kunnen komen.

Gelukkig weten we dat er binnen een kilometer een roadhouse is dat nog in bedrijf is. Daar stoppen we voor koffie. Binnen geloof je je ogen niet, wat een prullaria mensen allemaal kunnen verzamelen en dan ook nog uitstallen in je horecagelegenheid. De koffie is oké. We rijden nog enkele kilometers verder om wat caches te vinden, met wisselend succes. Onderweg zien we allemaal mensen die met emmertje bessen verzamelen. Het lijkt een nationale sport langs deze weg. Als het gaat spetteren, kruipen we de auto in en rijde terug richting Fairbanks. Het lijkt alsof we de regen “uitrijden”, want al snel is alles weer droog. Op de heenweg hadden we een plaatsje gezien dat Fort Knox heet. We zijn nieuwsgierig en als we de bewegwijzering richting Fort Knox volgen komen we terecht in een moderne opgraving.

Supergrote machines schrapen de aarde laag voor laag af en supergrote vrachtwagens brengen het naar een “fabriek” waar de grond wordt gewassen en gezeefd. Zo worden er ieder jaar honderduizenden tonnen goud gewonnen in deze afgraving.

Volgens een van de contractors die we spreken, worden er daar zelfs goudstaven gemaakt en bewaard. Vandaar de naam Fort Knox, naar de gelijknamige plaats waar de Amerikaanse goudreserve wordt bewaakt. De mijn is dus een grote openlucht afgraving. Terug in Fairbanks gaan we bij Pioneer Park naar de Salmon Bake, een populaire eetgelegenheid waar je uitgebreid, kibbeling, zalm en slow roasted prime rib kunt eten, all you care to eat. Met een vol buikje keren we huiswaarts.